Darkness

You said that I was letting you down

because I was embracing the darkness

that was calling for me.

You said my sadness drove you away,

so you did the easiest thing a man can do.

You left,

because your ego was so high.

But it takes more guts to be gentle and kind.

It takes more guts to let the darkness swallow you whole,

than to hold a torch screaming how indestructible you are.

Inside My Introvert Mind

Emptiness

I want to feel again
I want the fast heartbeats
The goosebumps in my belly
Feel the blood pumping in my veins

I want to feel again
I want that near death cliche
The thought of loosing everything
Mourn for my love, feel the ache

I want to feel again
See the light in the dark
Feel my heart as it restarts
And makes my life replay

I want to be happy
I want to be sad
I want to be angry
I want to be calm

Oh i want to feel again

But i am stuck with emptiness

Copyright info

Έξοδος

Περπάτησα πάρα πολύ
Σε δρόμους δίχως φως
Περιπλανήθηκε η ψυχή μου λαβωμένη
Προδωμένη απο φίλους κι εραστές
Κουράστηκα να ζω
Κουράστηκα να ελπίζω
Άφησα το απόλυτο κενό να με κυριεύσει
Και βρέθηκα στο πάτο ενός πηγαδιού

Δεν ζήτησα βοήθεια
Έμεινα εκεί παθητικός παρατηρητής
Να ακούω τις ζωές των άλλων να κυλούν
Ενώ η δική μου έμενε στάσιμη
Δείλιαζα να δώσω τέλος
Φοβόμουν
Έτσι έμεινα εκεί, μήνες ολόκληρους
Μέχρι που έγινα ένα με το σκότος

Ώσπου ξάφνου μια μέρα έγινε το απίθανο!
Άρχισα να βλέπω ηλιαχτίδες
Νόμιζα πως ήταν ψευδαισθήσεις αλλά όχι
Ήταν εκεί
Και μέρα με την μέρα πλήθαιναν
Δεν ξέρω γιατί και πως
"Τὰ πάντα ῥεῖ" σκέφτηκα
Έτσι και η δική μου ζωή

Καθώς έμπαινε φως μες στο πηγάδι
Είδα ότι δίπλα μου υπήρχε μια σκάλα
Που τόσους μήνες αγνοούσα
Και βήμα-βήμα άρχισα να ανεβαίνω
Όταν με τύφλωνε το φως,
Γύριζα προς το σκοτάδι το οποίο νοσταλγούσα
Και ένιωθα να με τραβάει κάτω
Μα με αγώνα κατάφερα να βγω

Στάθηκα για λίγο ασάλευτη
Με το βλέμμα μου εξερεύνησα κάθε σπιθαμή
Ήταν σαν να έβλεπα για πρώτη φορά
Μέσα μου ένιωθα μια ευφορία
Ένα δάκρυ κύλησε καθώς σκεφτόμουν
Πόσο τυχερή ήμουν
Γιατί τώρα μπορούσα να εκτιμήσω τη ζωή
Τώρα έβλεπα την ομορφιά γύρω μου

Τον είδα να στέκει απέναντι μου
Μια μαύρη φιγούρα σαν εμένα
Μόλις είχε βγει απ'το δικό του πηγάδι
Κοίταζε σαστισμένος γύρω του
Ώσπου τα βλέμματα μας αντάμωσαν
Χαμογέλασε και άπλωσε το χέρι
Ξεκίνησε να περπατά προς το μέρος μου
Και τότε ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά ξανά

You are not alone

You with the sad eyes, don't be discouraged

They are just ignorant people, don't feel ashamed

They don't know what you're going through

They cannot see from inside their plastic world

They are not worthy of your tears

They are what causes them to drop

And even if you are full of fears

And most times it's easy to lose hope

Remember, i will always be here

I love you, you are not alone

I know to you little things seem like mountains

And it's impossible to just pass them by

And sometimes all that you can do is

Lay in bed crying, wanting to die

My words may seem nothing to you right now

But i will never leave your side

I will hold your hand and say to you that

In the end everything will be alright

Remember, i will always be here

I love you, you are not alone

Image Credits

Στην Μ.

Μην κλαις

Δεν θέλω να σε βλέπω δυστυχισμένη

Αρκετά έκλαψες, δεν κουράστηκες;

Τα μάτια σου έχουν μαυρίσει

Καθρεφτίζοντας το χρώμα της ψυχής σου

Της ψυχής που κάποτε έλαμπε ολόλευκη

Ξέχασε τα όλα και έλα κοντά μου

Πιάσε το χέρι μου και κλείσε τα μάτια

Έλα να κάνουμε τους χρονοταξιδιώτες

Να πάμε πίσω

Σε εποχές που όλα ήταν ξέγνοιαστα

Που χαμογελούσες και άστραφτε το πρόσωπο σου

Μην στεναχωριέσαι καλή μου

Το ξέρω πως δεν το θέλεις

Το ξέρω πως προσπαθείς

Κι αν καμιά φορά υπερβάλω μην θυμώνεις

Το κάνω γιατί σ’ αγαπώ

Credits

Lovers come and go

Lovers come and go.

Each one of them so unique but deep inside they're all the same. 

If they weren't, they wouldn't have left. 

False Images / Ψεύτικες εικόνες

We build these images in our minds of others, without really knowing them. And if we ever see them as they truly are, if we see that they differ from what we thought they are, then we accuse them because they are not something that they never were!

Χτίζουμε αυτές τις εικόνες στο μυαλό μας για τους άλλους, χωρίς πραγματικά να τους γνωρίζουμε. Και αν ποτέ τους δούμε όπως πραγματικά είναι, αν δούμε ότι διαφέρουν από αυτό που νομίζαμε πως είναι, τότε τους κατηγορούμε επειδή δεν είναι κάτι που ποτέ δεν υπήρξαν!

Για την Γ.

Μια φράση μόνο αρκεί για να σε ρίξει σε βαθύ πόνο. «Έφυγε, δεν άντεξε». Και μετά;  Η απουσία του μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Ο χρόνος δεν σε βοηθά, αυτά είναι λόγια της παρηγοριάς. Απλά συνηθίζεις στην ιδέα. Δεν φεύγει ο πόνος, η θλίψη. Σε κάθε χαρά, σε κάθε λύπη, εύχεσαι να ήταν εκεί μαζί σου. Σε κάθε γιορτή θυμάσαι τι έκανε όταν ήταν μαζί σου. Θυμάσαι και κλαις.

Όσο και να θέλεις, τα δάκρυα σου δεν θα τον φέρουν πίσω. Κάποιος μου είπε κάποτε πως όταν κλαις, η ψυχή του το νιώθει και στεναχωριέται. Πολλοί λένε διάφορα, κανείς δεν ξέρει. Όμως η σκέψη και μόνο, πως η ζωή του δεν τελείωσε, σου δίνει μια ελπίδα ότι κάποτε θα ανταμώσετε ξανά.

Η πραγματικότητα όμως δεν αλλάζει. Αυτός έφυγε, εσύ μένεις. 

Πρέπει να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρίς αυτόν. Πως μπορείς να το κάνεις αυτό όταν όλη σου η ζωή ήταν γεμάτη με αυτόν τον άνθρωπο; Όταν όπου κοιτάξεις βλέπεις τα μάτια του; Όταν ακούς τη φωνή του στους άλλους; Δεν φταις εσύ γι’ αυτό. Γίνεται χωρίς τη θέληση σου. Είναι που δεν φεύγει στιγμή απ’ το μυαλό σου. «Καλημέρα» το πρωί, «Καληνύχτα» πριν κοιμηθείς, «Βοήθησε με» όταν τον χρειαστείς.

Το σώμα έχει φύγει όμως η ψυχή είναι εδώ μαζί σου. Στην μνήμη σου είναι αθάνατος αφού δεν τον ξεχνάς ποτέ. Ακόμα και στα όνειρα σου τον βλέπεις.

Είναι παντού. Είναι μέσα σου. Είναι γύρω σου. 

Όμως δεν είναι πουθενά.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Είναι καιρός που θέλω να γράψω κάτι για σένα.

Μου λείπεις.

Η απουσία σου είναι πιο έντονη από ποτέ.

Παλιά σε ένιωθα κοντά μου κι ας μην ήσουν.

Τώρα όμως όχι.

Γιατί με εγκατέλειψες;

Νόμισες ότι σε ξέχασα;

Αυτό δεν θα γίνει ποτέ.

Ούτε κι όταν πάψω ν’ αναπνέω.

Όταν θα αφήσω αυτόν τον έρημο κόσμο

και θα έρθω στον δικό σου.

Τότε θα ανταμώσουμε ξανά

και θα’ ναι όλα όπως παλιά.

Μόνο που θα’ ναι πιο χαρούμενα, πιο φωτεινά.

Πόσο πολύ προσμένω αυτή την ώρα!

Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, είναι η αλήθεια.

Θα περιμένω λοιπόν, μέχρι ν’ ανταμώσουμε ξανά.

Και τότε θα σε σφίξω στην αγκαλιά μου,

όπως δεν σ’ έσφιξα ποτέ.

Μέχρι τότε θα συνεχίσω να σε ψάχνω στα όνειρά μου,

και θα σε βρίσκω σε παλιές φωτογραφίες και θύμησες.

Θα σ’ αναζητώ στις μεγάλες μου στιγμές.

Στις μεγάλες απογοητεύσεις και στα μικρά της καθημερινότητας.

Μου λείπεις καλή μου.

Μου λείπεις πολύ.

Μπορεί να μην στο είπα ποτέ

- τότε ντρεπόμουν και λυπάμαι γι’ αυτό -

αλλά να ξέρεις πως σ’ αγαπώ.

Κι αυτό δεν πρόκειται να σβήσει 

Το puzzle της ψυχής

[scroll down for English]

Αλήθεια έχεις σκεφτεί ποτέ πόσους ανθρώπους έχεις συναντήσει στη ζωή σου; Πόσοι από αυτούς γίνανε αγαπημένοι ή απλοί γνωστοί και πόσοι ανεπιθύμητοι ή ίσα υποφερτοί;

Προσπάθησα πολλές φορές να υπολογίσω μα πάντα μπερδεύομαι και χάνω το μέτρημα. 

Γνωρίζεις λοιπόν, χιλιάδες ανθρώπους. Και ο καθένας από αυτούς προσθέτει ένα κομμάτι συμπληρώνοντας το puzzle της ψυχής σου. Κάποιοι προσθέτουν περισσότερα κάποιοι λιγότερα. Όμως μόνο ένας άνθρωπος κρατά τα κομμάτια ενωμένα.

Από όλους αυτούς, μόνο ένας ολοκληρώνει την ψυχή σου.

Αυτός που καθρεφτίζει στα μάτια του το είναι σου.

Αυτός που με ένα χαμόγελο γιατρεύει τις πληγές σου.

Αυτός που σε καταλαβαίνει δίχως να μιλάς.

Αυτός που θα’ θελες να έχεις για πάντα στη ζωή σου.

Έρχεται όμως η στιγμή που φεύγει και μαζί του παίρνει όλα τα κομμάτια του puzzle. Τα γκρεμίζει αφήνοντας πίσω ένα κενό.

Τότε είναι που ξεκινάς ξανά το μέτρημα.

Τότε είναι που ξεκινάς να δίνεις ξανά σημασία στους περαστικούς.

Τότε είναι που οι άνθρωποι θα ξεκινήσουν ξανά να σου προσφέρουν κομμάτια για το puzzle σου.

Τότε είναι που θα έχεις ανάγκη αυτά τα κομμάτια.

Θα προσθέτεις συνέχεια καινούργια μα ποτέ δεν θα ολοκληρώνεις το puzzle.

Ποτέ γιατί το τελευταίο κομμάτι θα το κρατά αυτός ο ένας άνθρωπος.

Και τότε θα νιώθεις πως ποτέ ξανά δεν θα ’σαι ευτυχισμένος. Ποτέ γιατί πάντα θα σου λείπει αυτό το ένα κομμάτι που κάνει όλα τα υπόλοιπα να μοιάζουν μηδαμινά μπροστά του.

Και θα συναντάς νέους ανθρώπους. Κάποιοι θα γίνουν αγαπημένοι, άλλοι απλά γνωστοί. Κάποιοι ανεπιθύμητοι και άλλοι ίσα υποφερτοί.

Και θα μεγαλώνει η λίστα, θα πληθαίνουν τα κομμάτια.

Ώσπου μια μέρα το puzzle θα ολοκληρωθεί ξανά!

Μια μέρα θα γνωρίσεις αυτόν τον ένα άνθρωπο που θα κρατά το τελευταίο κομμάτι.

Μα πως γίνεται να το κρατά; Δεν υπάρχουν ίδια κομμάτια. Πώς γίνεται να βρίσκω το κομμάτι ξανά; Και ξανά; Και ξανά;

Γίνεται, γιατί στην τελική, αυτό το τελευταίο κομμάτι το οποίο γυρεύουμε όλη μας τη ζωή, δεν το κρατά κανένας άλλος.

Αυτό το κομμάτι το κρατάμε εμείς.

Και ολοκληρώνουμε το puzzle μόνο όταν εμείς το θελήσουμε.

Και όταν το ολοκληρώσουμε, τότε είμαστε σε θέση να βρούμε κάποιον για να το μοιραστούμε μαζί του.

 

Have you ever thought about how many people you've met in your life? How many of them became dear ones or acquaintances and how many of them became unwanted or unbearable?

I tried many times to figure this out but i always get confused and loose the count. You meet thousands of people and each one of them adds a piece into your puzzle, the puzzle of your soul. Some people add more pieces and some less. But only one person can hold those pieces together. 

Only one of them can complete your soul.
He, who can reflect your being in his eyes.
He, who can heal your wounds with his smile.
He, who can understand you without the need to talk.
He, who you want for ever in your life.

But there comes the moment he leaves you and he takes all of those pieces with him. He breaks them leaving you empty inside.

And then, you start counting again.
Then, you start paying attention to the passengers.
Then, people start adding pieces to your puzzle.
Then, you need those pieces.

You will add new ones but you will never manage to complete the puzzle.

Never, because that one person holds the last piece

And then you’ll feel like you are never going to be happy again. Never, because you will be missing that last piece which makes the rest of them seem minimal compare to it.

And you’ll meet new people. Some of them will become dear ones, some acquaintances. Some unwanted and some unbearable

And your list will grow, the pieces will multiply.

Until one day your puzzle will be completed again!

One day you’ll meet that one person who will hold the last piece.

But how is that possible? There are not identical pieces. How come I find that piece again? And again? And again?
 
It is possible, because that last piece we are searching for our whole lives, isn’t someone else’s.

We are holding that piece.

And we complete the puzzle only when we want to complete it.

And when the puzzle is complete, then we are able to find someone to share it with him.