So, this is Christmas

[Scroll down for English]

Κάθομαι και βλέπω έξω απ’ το παράθυρο

Την πόλη που ντύθηκε τα γιορτινά της

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή

Φωτάκια αναβοσβήνουν στα σαλόνια

Τα τραπέζια γεμίζουν λιχουδιές

Χορωδίες τραγουδούν σε πλατείες

Η τηλεόραση προβάλει χαζοχαρούμενες ταινίες 

Για την μαγεία των Χριστουγέννων

Όλες με χάππι εντ

Μόνο που η αλήθεια απέχει πολύ απ’ τις ταινίες

Τα παιδάκια γράφουν γράμματα

Σ’ έναν ανύπαρκτο άγιο

Προϊόν του καπιταλισμού

Μας κυριεύει όλους η καταναλωτική μανία

Ξοδεύουμε αφάνταστα ποσά, τα κάνουμε δώρα

Και τα τοποθετούμε κάτω από το δέντρο

Για να ικανοποιήσουμε τους αγαπημένους μας

Λες και πρέπει να’ ναι Χριστούγεννα για να προσφέρεις αγάπη

Λες και η αγάπη μπορεί να χωρέσει σ’ ένα κουτί με περιτύλιγμα

Όλοι μιλούν για τον πνεύμα των Χριστουγέννων

Μα γυρίζουν το βλέμμα με απαξίωση

Όταν το χέρι του ζητιάνου τους πλησιάσει

Αγνοούν τα μικροσκοπικά πεινασμένα ανθρωπάκια

Που το μόνο που ζητούν είναι συμπόνια

Για να τους δώσεις ένα πιάτο φαΐ

Ξεχνούν όσους βρίσκονται κλεισμένοι σε ιδρύματα

Εγκλωβισμένοι από τον κόσμο, μακριά από το σπίτι

Προσπερνούν τις ειδήσεις που μιλούν για πόλεμο

Και σταματούν στο κανάλι της μόδας

Γι’ αυτό λοιπόν μελαγχολώ αυτές τις μέρες

Γιατί η ασκήμια της εποχής μας γίνεται πιο άσχημη

Γιατί ο μόνος νιώθει πιο δυστυχισμένος

Και ο δυστυχισμένος πιο μόνος

Γιατί η αδικία αυτού του κόσμου γίνεται εντονότερη

Και η αδιαφορία μας πιο φανερή

̏It’s the most wonderful time of the year ˮ τραγουδά ο περιστρεφόμενος δίσκος

̏And so this is Christmas and what have you done? ˮ απαντώ

I'm gazing through the window
At the city dressed in festive
Every year at this time
Our living rooms are decorated with lights
Our tables are full of candies
Choirs sing in every square
The TV plays dumb comedies
About the Christmas spirit
All with a happy end
Only the truth is way beyond those movies

The little children are sending letters
To a Santa who doesn't exist
To a product of capitalism
We all consume like crazy
We spend huge amounts of money, we make them gifts
And place them under the tree
To satisfy our loved ones

As if it has to be Christmas to spread love
As if love can fit in a wrapped box

Everyone talks about the Christmas spirit
But they turn their faces away in disgust
When the hand of the beggar approaches
They ignore the tiny hungry humans
Who are only asking for your compassion
To give them something to eat
They forget all those who are inside institutions
Trapped outside of the world, away from home
They pass by the channel that shows war
And watch the fashion channel

That's why i become melancholic these days
Because the ugliness of our time becomes more ugly
Because the lonely feels more miserable
And the miserable feels more lonely
Because the injustice of this world becomes stronger
And our indifference is more clear

̏It’s the most wonderful time of the year ˮ sings the turntable
̏And so this is Christmas and what have you done? ˮ i respond

Για την Γ.

Μια φράση μόνο αρκεί για να σε ρίξει σε βαθύ πόνο. «Έφυγε, δεν άντεξε». Και μετά;  Η απουσία του μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Ο χρόνος δεν σε βοηθά, αυτά είναι λόγια της παρηγοριάς. Απλά συνηθίζεις στην ιδέα. Δεν φεύγει ο πόνος, η θλίψη. Σε κάθε χαρά, σε κάθε λύπη, εύχεσαι να ήταν εκεί μαζί σου. Σε κάθε γιορτή θυμάσαι τι έκανε όταν ήταν μαζί σου. Θυμάσαι και κλαις.

Όσο και να θέλεις, τα δάκρυα σου δεν θα τον φέρουν πίσω. Κάποιος μου είπε κάποτε πως όταν κλαις, η ψυχή του το νιώθει και στεναχωριέται. Πολλοί λένε διάφορα, κανείς δεν ξέρει. Όμως η σκέψη και μόνο, πως η ζωή του δεν τελείωσε, σου δίνει μια ελπίδα ότι κάποτε θα ανταμώσετε ξανά.

Η πραγματικότητα όμως δεν αλλάζει. Αυτός έφυγε, εσύ μένεις. 

Πρέπει να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρίς αυτόν. Πως μπορείς να το κάνεις αυτό όταν όλη σου η ζωή ήταν γεμάτη με αυτόν τον άνθρωπο; Όταν όπου κοιτάξεις βλέπεις τα μάτια του; Όταν ακούς τη φωνή του στους άλλους; Δεν φταις εσύ γι’ αυτό. Γίνεται χωρίς τη θέληση σου. Είναι που δεν φεύγει στιγμή απ’ το μυαλό σου. «Καλημέρα» το πρωί, «Καληνύχτα» πριν κοιμηθείς, «Βοήθησε με» όταν τον χρειαστείς.

Το σώμα έχει φύγει όμως η ψυχή είναι εδώ μαζί σου. Στην μνήμη σου είναι αθάνατος αφού δεν τον ξεχνάς ποτέ. Ακόμα και στα όνειρα σου τον βλέπεις.

Είναι παντού. Είναι μέσα σου. Είναι γύρω σου. 

Όμως δεν είναι πουθενά.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Είναι καιρός που θέλω να γράψω κάτι για σένα.

Μου λείπεις.

Η απουσία σου είναι πιο έντονη από ποτέ.

Παλιά σε ένιωθα κοντά μου κι ας μην ήσουν.

Τώρα όμως όχι.

Γιατί με εγκατέλειψες;

Νόμισες ότι σε ξέχασα;

Αυτό δεν θα γίνει ποτέ.

Ούτε κι όταν πάψω ν’ αναπνέω.

Όταν θα αφήσω αυτόν τον έρημο κόσμο

και θα έρθω στον δικό σου.

Τότε θα ανταμώσουμε ξανά

και θα’ ναι όλα όπως παλιά.

Μόνο που θα’ ναι πιο χαρούμενα, πιο φωτεινά.

Πόσο πολύ προσμένω αυτή την ώρα!

Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, είναι η αλήθεια.

Θα περιμένω λοιπόν, μέχρι ν’ ανταμώσουμε ξανά.

Και τότε θα σε σφίξω στην αγκαλιά μου,

όπως δεν σ’ έσφιξα ποτέ.

Μέχρι τότε θα συνεχίσω να σε ψάχνω στα όνειρά μου,

και θα σε βρίσκω σε παλιές φωτογραφίες και θύμησες.

Θα σ’ αναζητώ στις μεγάλες μου στιγμές.

Στις μεγάλες απογοητεύσεις και στα μικρά της καθημερινότητας.

Μου λείπεις καλή μου.

Μου λείπεις πολύ.

Μπορεί να μην στο είπα ποτέ

- τότε ντρεπόμουν και λυπάμαι γι’ αυτό -

αλλά να ξέρεις πως σ’ αγαπώ.

Κι αυτό δεν πρόκειται να σβήσει 

Who are you?

Sometimes I look at myself in the mirror

And ask questions – some of which I cannot answer

Who are you?

What are you doing with your life?

Are you living your dream?

Are you the person you wanted to be?

How many people have you helped?

How many people have you hurt?

And how many people love you?

Sometimes I count them

Is it worth it?

You may think they love you

But when you need them they’ll walk away

Everyone does that – myself included

What creatures are we?

We wouldn’t do that if we were Humans

What changed our hearts?

And why the hell did we let this happen?

Is it Money? Power? Glory?

You can have them all

But will you be happy without Love?

Without someone to share your happiness?

We are all passengers in this world
Born to die

So that’s what I keep telling myself:

Make your life a work of art

Use every inch of talent God gave to you

And love

Love everyone, hate no one

Live your life in peace

Screenshot from Barrie-James O'Neill's video, Paranoid

Το puzzle της ψυχής

[scroll down for English]

Αλήθεια έχεις σκεφτεί ποτέ πόσους ανθρώπους έχεις συναντήσει στη ζωή σου; Πόσοι από αυτούς γίνανε αγαπημένοι ή απλοί γνωστοί και πόσοι ανεπιθύμητοι ή ίσα υποφερτοί;

Προσπάθησα πολλές φορές να υπολογίσω μα πάντα μπερδεύομαι και χάνω το μέτρημα. 

Γνωρίζεις λοιπόν, χιλιάδες ανθρώπους. Και ο καθένας από αυτούς προσθέτει ένα κομμάτι συμπληρώνοντας το puzzle της ψυχής σου. Κάποιοι προσθέτουν περισσότερα κάποιοι λιγότερα. Όμως μόνο ένας άνθρωπος κρατά τα κομμάτια ενωμένα.

Από όλους αυτούς, μόνο ένας ολοκληρώνει την ψυχή σου.

Αυτός που καθρεφτίζει στα μάτια του το είναι σου.

Αυτός που με ένα χαμόγελο γιατρεύει τις πληγές σου.

Αυτός που σε καταλαβαίνει δίχως να μιλάς.

Αυτός που θα’ θελες να έχεις για πάντα στη ζωή σου.

Έρχεται όμως η στιγμή που φεύγει και μαζί του παίρνει όλα τα κομμάτια του puzzle. Τα γκρεμίζει αφήνοντας πίσω ένα κενό.

Τότε είναι που ξεκινάς ξανά το μέτρημα.

Τότε είναι που ξεκινάς να δίνεις ξανά σημασία στους περαστικούς.

Τότε είναι που οι άνθρωποι θα ξεκινήσουν ξανά να σου προσφέρουν κομμάτια για το puzzle σου.

Τότε είναι που θα έχεις ανάγκη αυτά τα κομμάτια.

Θα προσθέτεις συνέχεια καινούργια μα ποτέ δεν θα ολοκληρώνεις το puzzle.

Ποτέ γιατί το τελευταίο κομμάτι θα το κρατά αυτός ο ένας άνθρωπος.

Και τότε θα νιώθεις πως ποτέ ξανά δεν θα ’σαι ευτυχισμένος. Ποτέ γιατί πάντα θα σου λείπει αυτό το ένα κομμάτι που κάνει όλα τα υπόλοιπα να μοιάζουν μηδαμινά μπροστά του.

Και θα συναντάς νέους ανθρώπους. Κάποιοι θα γίνουν αγαπημένοι, άλλοι απλά γνωστοί. Κάποιοι ανεπιθύμητοι και άλλοι ίσα υποφερτοί.

Και θα μεγαλώνει η λίστα, θα πληθαίνουν τα κομμάτια.

Ώσπου μια μέρα το puzzle θα ολοκληρωθεί ξανά!

Μια μέρα θα γνωρίσεις αυτόν τον ένα άνθρωπο που θα κρατά το τελευταίο κομμάτι.

Μα πως γίνεται να το κρατά; Δεν υπάρχουν ίδια κομμάτια. Πώς γίνεται να βρίσκω το κομμάτι ξανά; Και ξανά; Και ξανά;

Γίνεται, γιατί στην τελική, αυτό το τελευταίο κομμάτι το οποίο γυρεύουμε όλη μας τη ζωή, δεν το κρατά κανένας άλλος.

Αυτό το κομμάτι το κρατάμε εμείς.

Και ολοκληρώνουμε το puzzle μόνο όταν εμείς το θελήσουμε.

Και όταν το ολοκληρώσουμε, τότε είμαστε σε θέση να βρούμε κάποιον για να το μοιραστούμε μαζί του.

 

Have you ever thought about how many people you've met in your life? How many of them became dear ones or acquaintances and how many of them became unwanted or unbearable?

I tried many times to figure this out but i always get confused and loose the count. You meet thousands of people and each one of them adds a piece into your puzzle, the puzzle of your soul. Some people add more pieces and some less. But only one person can hold those pieces together. 

Only one of them can complete your soul.
He, who can reflect your being in his eyes.
He, who can heal your wounds with his smile.
He, who can understand you without the need to talk.
He, who you want for ever in your life.

But there comes the moment he leaves you and he takes all of those pieces with him. He breaks them leaving you empty inside.

And then, you start counting again.
Then, you start paying attention to the passengers.
Then, people start adding pieces to your puzzle.
Then, you need those pieces.

You will add new ones but you will never manage to complete the puzzle.

Never, because that one person holds the last piece

And then you’ll feel like you are never going to be happy again. Never, because you will be missing that last piece which makes the rest of them seem minimal compare to it.

And you’ll meet new people. Some of them will become dear ones, some acquaintances. Some unwanted and some unbearable

And your list will grow, the pieces will multiply.

Until one day your puzzle will be completed again!

One day you’ll meet that one person who will hold the last piece.

But how is that possible? There are not identical pieces. How come I find that piece again? And again? And again?
 
It is possible, because that last piece we are searching for our whole lives, isn’t someone else’s.

We are holding that piece.

And we complete the puzzle only when we want to complete it.

And when the puzzle is complete, then we are able to find someone to share it with him.

Remember, remember the 5th of November

[scroll down for English]

Χιλιάδες μασκοφόροι ξεχύνονται στους δρόμους

Αγανακτισμένοι, ταπεινωμένοι

Πίσω από τη μάσκα τους κρύβουν τον φόβο

Τον φόβο του να είσαι ο εαυτός σου

Τον φόβο του να διαφέρεις απ’ τους άλλους

Τον φόβο που τους υποτάσσει καθημερινά

Που τους τσακίζει λυγίζοντας τους τα γόνατα

Βρίσκουν δύναμη για να παλέψουν

Ενώνουν τις φωνές τους με υψωμένες γροθιές

Και απαιτούν τα αυτονόητα

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία

Τρία προνόμια για τα οποία χάθηκαν τόσες ζωές

Φοιτητές στο ηρωικό Πολυτεχνείο

Μαθητές στην χρεοκοπημένη Αργεντινή

Αντάρτες στην περιχαρακωμένη Παλαιστίνη

Πιτσιρίκια στην εμπόλεμη Συρία

Τρία προνόμια που λείπουν στα γυμνά κορμάκια

Που βλέπεις στις φωτογραφίες

Τρία προνόμια που δεν έχουν αξία

Σε όλους τους πολιτισμένους που τα έχουν δεδομένα

Remember, remember the 5^th of November

 

Το θέμα είναι, κάθε μέρα να έχουμε 5^η του Νοέμβρη

Κάθε μέρα να μας πνίγει το δίκαιο

Κάθε μέρα να παλεύουμε ενώνοντας τα χέρια

Δίχως μάσκες, δίχως φόβο

Μέχρι την μέρα που ο κόσμος θ’ αλλάξει επιτέλους

Και θα έρθει ένας νέος κόσμος

Βγαλμένος απ’ τα όνειρά μας

Anonymous March - Photographer Unknown

Thousands of masked people descended on the streets
Outraged, humiliated
Behind the mask they are hiding their fear
The fear of being yourself
The fear to differ from others
The fear that subordinates them every day
The fear that crushes them bending their knees
They find strength to fight
They unite their voices and raise their fists
And demand the obvious

Food, Education, Freedom

 
Three privileges for which so many lives were lost
Students in the heroic Polytechnic School
Pupils in the bankrupt Argentina
Rebels in the entrenched Palestine
Children in the embattled Syria
Three privileges missing from the little nude bodies
That you see in those photos
Three privileges that have no value
In all civilized people that take them for granted

Remember, remember the 5^th of November

The point is, every day to be like the 5^th of November
Every day to strangle to do the right thing

Every day to fight together, joining our hands
Without any masks, without any fear
Until the day this world will finally change
And a new world will rise

A world made of our dreams