Το puzzle της ψυχής

[scroll down for English]

Αλήθεια έχεις σκεφτεί ποτέ πόσους ανθρώπους έχεις συναντήσει στη ζωή σου; Πόσοι από αυτούς γίνανε αγαπημένοι ή απλοί γνωστοί και πόσοι ανεπιθύμητοι ή ίσα υποφερτοί;

Προσπάθησα πολλές φορές να υπολογίσω μα πάντα μπερδεύομαι και χάνω το μέτρημα. 

Γνωρίζεις λοιπόν, χιλιάδες ανθρώπους. Και ο καθένας από αυτούς προσθέτει ένα κομμάτι συμπληρώνοντας το puzzle της ψυχής σου. Κάποιοι προσθέτουν περισσότερα κάποιοι λιγότερα. Όμως μόνο ένας άνθρωπος κρατά τα κομμάτια ενωμένα.

Από όλους αυτούς, μόνο ένας ολοκληρώνει την ψυχή σου.

Αυτός που καθρεφτίζει στα μάτια του το είναι σου.

Αυτός που με ένα χαμόγελο γιατρεύει τις πληγές σου.

Αυτός που σε καταλαβαίνει δίχως να μιλάς.

Αυτός που θα’ θελες να έχεις για πάντα στη ζωή σου.

Έρχεται όμως η στιγμή που φεύγει και μαζί του παίρνει όλα τα κομμάτια του puzzle. Τα γκρεμίζει αφήνοντας πίσω ένα κενό.

Τότε είναι που ξεκινάς ξανά το μέτρημα.

Τότε είναι που ξεκινάς να δίνεις ξανά σημασία στους περαστικούς.

Τότε είναι που οι άνθρωποι θα ξεκινήσουν ξανά να σου προσφέρουν κομμάτια για το puzzle σου.

Τότε είναι που θα έχεις ανάγκη αυτά τα κομμάτια.

Θα προσθέτεις συνέχεια καινούργια μα ποτέ δεν θα ολοκληρώνεις το puzzle.

Ποτέ γιατί το τελευταίο κομμάτι θα το κρατά αυτός ο ένας άνθρωπος.

Και τότε θα νιώθεις πως ποτέ ξανά δεν θα ’σαι ευτυχισμένος. Ποτέ γιατί πάντα θα σου λείπει αυτό το ένα κομμάτι που κάνει όλα τα υπόλοιπα να μοιάζουν μηδαμινά μπροστά του.

Και θα συναντάς νέους ανθρώπους. Κάποιοι θα γίνουν αγαπημένοι, άλλοι απλά γνωστοί. Κάποιοι ανεπιθύμητοι και άλλοι ίσα υποφερτοί.

Και θα μεγαλώνει η λίστα, θα πληθαίνουν τα κομμάτια.

Ώσπου μια μέρα το puzzle θα ολοκληρωθεί ξανά!

Μια μέρα θα γνωρίσεις αυτόν τον ένα άνθρωπο που θα κρατά το τελευταίο κομμάτι.

Μα πως γίνεται να το κρατά; Δεν υπάρχουν ίδια κομμάτια. Πώς γίνεται να βρίσκω το κομμάτι ξανά; Και ξανά; Και ξανά;

Γίνεται, γιατί στην τελική, αυτό το τελευταίο κομμάτι το οποίο γυρεύουμε όλη μας τη ζωή, δεν το κρατά κανένας άλλος.

Αυτό το κομμάτι το κρατάμε εμείς.

Και ολοκληρώνουμε το puzzle μόνο όταν εμείς το θελήσουμε.

Και όταν το ολοκληρώσουμε, τότε είμαστε σε θέση να βρούμε κάποιον για να το μοιραστούμε μαζί του.

 

Have you ever thought about how many people you've met in your life? How many of them became dear ones or acquaintances and how many of them became unwanted or unbearable?

I tried many times to figure this out but i always get confused and loose the count. You meet thousands of people and each one of them adds a piece into your puzzle, the puzzle of your soul. Some people add more pieces and some less. But only one person can hold those pieces together. 

Only one of them can complete your soul.
He, who can reflect your being in his eyes.
He, who can heal your wounds with his smile.
He, who can understand you without the need to talk.
He, who you want for ever in your life.

But there comes the moment he leaves you and he takes all of those pieces with him. He breaks them leaving you empty inside.

And then, you start counting again.
Then, you start paying attention to the passengers.
Then, people start adding pieces to your puzzle.
Then, you need those pieces.

You will add new ones but you will never manage to complete the puzzle.

Never, because that one person holds the last piece

And then you’ll feel like you are never going to be happy again. Never, because you will be missing that last piece which makes the rest of them seem minimal compare to it.

And you’ll meet new people. Some of them will become dear ones, some acquaintances. Some unwanted and some unbearable

And your list will grow, the pieces will multiply.

Until one day your puzzle will be completed again!

One day you’ll meet that one person who will hold the last piece.

But how is that possible? There are not identical pieces. How come I find that piece again? And again? And again?
 
It is possible, because that last piece we are searching for our whole lives, isn’t someone else’s.

We are holding that piece.

And we complete the puzzle only when we want to complete it.

And when the puzzle is complete, then we are able to find someone to share it with him.

Remember, remember the 5th of November

[scroll down for English]

Χιλιάδες μασκοφόροι ξεχύνονται στους δρόμους

Αγανακτισμένοι, ταπεινωμένοι

Πίσω από τη μάσκα τους κρύβουν τον φόβο

Τον φόβο του να είσαι ο εαυτός σου

Τον φόβο του να διαφέρεις απ’ τους άλλους

Τον φόβο που τους υποτάσσει καθημερινά

Που τους τσακίζει λυγίζοντας τους τα γόνατα

Βρίσκουν δύναμη για να παλέψουν

Ενώνουν τις φωνές τους με υψωμένες γροθιές

Και απαιτούν τα αυτονόητα

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία

Τρία προνόμια για τα οποία χάθηκαν τόσες ζωές

Φοιτητές στο ηρωικό Πολυτεχνείο

Μαθητές στην χρεοκοπημένη Αργεντινή

Αντάρτες στην περιχαρακωμένη Παλαιστίνη

Πιτσιρίκια στην εμπόλεμη Συρία

Τρία προνόμια που λείπουν στα γυμνά κορμάκια

Που βλέπεις στις φωτογραφίες

Τρία προνόμια που δεν έχουν αξία

Σε όλους τους πολιτισμένους που τα έχουν δεδομένα

Remember, remember the 5^th of November

 

Το θέμα είναι, κάθε μέρα να έχουμε 5^η του Νοέμβρη

Κάθε μέρα να μας πνίγει το δίκαιο

Κάθε μέρα να παλεύουμε ενώνοντας τα χέρια

Δίχως μάσκες, δίχως φόβο

Μέχρι την μέρα που ο κόσμος θ’ αλλάξει επιτέλους

Και θα έρθει ένας νέος κόσμος

Βγαλμένος απ’ τα όνειρά μας

Anonymous March - Photographer Unknown

Thousands of masked people descended on the streets
Outraged, humiliated
Behind the mask they are hiding their fear
The fear of being yourself
The fear to differ from others
The fear that subordinates them every day
The fear that crushes them bending their knees
They find strength to fight
They unite their voices and raise their fists
And demand the obvious

Food, Education, Freedom

 
Three privileges for which so many lives were lost
Students in the heroic Polytechnic School
Pupils in the bankrupt Argentina
Rebels in the entrenched Palestine
Children in the embattled Syria
Three privileges missing from the little nude bodies
That you see in those photos
Three privileges that have no value
In all civilized people that take them for granted

Remember, remember the 5^th of November

The point is, every day to be like the 5^th of November
Every day to strangle to do the right thing

Every day to fight together, joining our hands
Without any masks, without any fear
Until the day this world will finally change
And a new world will rise

A world made of our dreams